lunes, 23 de marzo de 2015

Frankston; post 1

Martes 24 de febrero era el día que empezaba mi nueva aventura en Frankston. Pero antes de ello tuve una despedida fantástica en la casa de Droop Street: pude escuchar el dúo entre Atalaya tocando la guitarra y Kia tocando el hang. Este último instrumento es el mismo con el que me paré hace unas semanas en Hobart y acabé conociendo a Grant. Me gustaría que pudierais escuchar como suena, tiene una mística muy especial. Es como si las notas que salieran del instrumento se esparcieran por el espacio y ocuparan cada milímetro del lugar donde te encuentras, ya sea abierto o cerrado. Después de escucharlas dejé una bolsa llena de huevos de chocolate (Pascua se acerca!) y un pequeño escrito y me dirigí dirección tren.

Llegué a la estación de Frankston bastante tarde y allí esperé unos diez minutos más a Jamie. Él llegaba de Tasmania ese mismo día ya que se está entrenando con otros marineros para hacer el viaje de Frankston a Hobart por mar y así poder navegar su barco hasta allí. Durante estos días no he estado tanto en el barco porque tenía que ayudarlo a sacar todas las cosas de su casa y ponerlas en cajas dado que venden la casa. Él, a partir del  10 de marzo vivirá en el barco. Después de hacer una breve introducción, explico cómo han sido estos días.

Al día siguiente por la mañana fui a hacer una pequeña caminata a lo largo de la playa porque este pequeño pueblo tiene una preciosa bahía. Más tarde fuimos a hacer una pequeña visita al barco. Su nombre es Kahana y está registrado como un barco histórico de madera. Es decir, un wooden boat (de ellos, si os acordáis, he visto unos cuantos en Hobart!). Fue verlo y pensar “qué maravilla”, Así que os dejo con unas cuantas fotos para que me digáis vuestra opinión. Espero que os guste!
Por la noche cocinamos una mezcla de chicken con verduras y curry. Muy bueno la verdad!
Kahana, here I come! 

Kahana






El jueves, aprovechando que me encuentro al lado del mar y que las vistas te llenan de energía, fui a correr a lo largo de la costa. Después de volver y una ducha ayudé a Jamie a empaquetar todas las cosas de la cocina en cajas. Es curioso porque creo recordar que hace un año aproximadamente estaba haciendo exactamente lo mismo en la casa de mis abuelos en Alemania. Es interesante por todos los sentimientos que pasas al tener que empaquetar las pertenencias que has ido acumulando en un sitio donde has estado viviendo durante una temporada. Te das cuenta de lo mucho que tienes y lo que te cuesta deshacerte de ello. Me pregunto… ¿tenemos demasiado? Mirad a vuestro alrededor y pensad en ello. Luego imaginad que os tenéis que mudar y repasad con la mirada los objetos que veis en la sala donde os encontráis. Estoy segura que encontraréis razones, recuerdos escondidos y tal vez nostálgicos que os impedirán tirar a la basura gran parte de vuestras pertenencias, por muy normales que parezcan a ojos de otros. Interesante, verdad? Es como si una vez comprásemos algo y viviéramos a su alrededor durante un tiempo, parte de nuestros latidos, de nuestra vida, se escapara y se imprimiera sobre ese objeto, haciéndolo casi imposible desprendernos de él.
Esa misma noche miramos Interstellar. Para mí fue un poco difícil de seguir la película al ser en inglés y os digo una cosa, el actor principal no vocaliza… Por suerte tenía Jamie que me iba explicando de qué iba todo. Mientras mirábamos la película disfrutamos de una magnífica pizza. Cuando acabó fuimos a hacer un paseo nocturno hasta el muelle. Hacía una noche muy cálida y para nada fría así que nos vino muy bien el paseo.
Cajas y más cajas...

El viernes me desperté y fui a correr otra vez. Luego ayudé a empaquetar y por la tarde fuimos al barco a trabajar. Como que está hecho de madera se tiene que limpiar cada x tiempo. Lo que hicimos fue primero barrer el suelo y luego aplicar un producto que se mezcla con agua para que la madera no se desgaste. Me sentí como un grumete a punto para navegar por los mares y coleccionar aventuras!
Yo, de grumete

Jamie subido a las escaleras del mástil

Disfrutando de las vistas des de lo alto de las escaleras. 

El sábado trabajamos un poco en la casa, empaquetando y luego por la tarde fuimos al gimnasio que tiene zona de piscina, sauna y spa. Buena combinación. Por la noche no tardamos en ir a dormir porque nos esperaba una road trip de dos días a Phillip Island y Wilson Promontory. Qué ganas!

El domingo nos levantamos, cogimos el coche y fuimos hasta Phillip Island. Esta isla es famosa por la cantidad de animales que habitan en ella (entre ellos pingüinos y… koalas!) así que estaba muy emocionada. Sería capaz de verlos? Phillip Island no es exactamente como Maria Island en Tasmania pero. Tiene una superficie mayor y hay cuatro pequeños pueblos distribuidos en los extremos de la isla. Lo primero que hicimos fue comprar un tiquet para ver lo pingüinos regresar a la isla por la noche y luego reservamos un bungalow para pasar la noche. A continuación fuimos al Koala Conservation Centre que es como una reserva natural para estos animales donde hay unas cuantas caminatas en las que, si tienes suerte, llegas a ver a unos cuantos koalas colgados de los árboles. Debéis saber que los koalas sólo se alimentan de hojas de Eucaliptus y por lo tanto como que la energía que reciben de tal alimento no es mucha, duermen unas 20 horas al día. Muy perezosos, sí… Pero también tiene su lógica. Así que entremedio de las ramas de Eucaliptus pude localizar a distintos koalas durmiendo, y algunos incluso desperezándose. Una visión que nunca olvidaré!
A continuación comimos de picnic unos sándwiches y luego nos dirigimos hacia el sitio donde veríamos a los pingüinos. A diferencia de Melbourne donde los podías ver sin pagar nada, aquí hay todo un complejo montado. Está financiado des del gobierno y todo el dinero que obtienen se destina a la conservación del parque. Se impulsó esta idea porque había muchos pingüinos que salían a la carretera y eran atropellados por los coches. Ahora se han construido pasos subterráneos para que puedan cruzar la carretera sin peligro. Aunque la idea está bien continúo pensando que por culpa de la actividad humana ellos se han tenido que adaptar a nosotros, a nuestras carreteras, a nuestras leyes, pero al mismo tiempo nos consideramos salvadores porque les construimos estos pasos subterráneos. No sé, a veces todo adquiere un tono muy irónico e hipócrita…
Llegamos delante de la playa donde regresan. Las personas se sentaban en unas gradas (algunos incluso comían palomitas). Era una situación un poco rara. Al cabo de unos minutos, procesiones de pingüinos con sus trajes blancos y negros empezaron a salir del agua y atravesaron la playa dirigiéndose hacia sus casas. La mejor parte fue cuando la mayoría de turistas ya se habían ido y sólo quedábamos unos pocos mirándolos. El paseo de vuelta al coche también fue muy bonito porque caminabas por sobre de una plataforma des de la cual podías ver como los pingüinos iban caminando aquí y allá. El sonido que hacían era muy especial y uno de los rangers nos explicó que estaban socializándose entre ellos antes de irse a dormir. El hecho que caminen sobre sus dos patitas y tengan esta manera tan graciosa de caminar les da un toque muy humano que te hace sonreír.
Luego estábamos en el bungalow tomando nuestra cena cuando oí el sonido de unas alas batiendo contra la ventana. Corrimos la persiana y delante de nosotros había un dragonfly enorme atrapado. Así que abrimos la ventana y lo dejamos volar. Jamie me explicó que según la cultura de los indios americanos el dragonfly se atribuye a un espíritu fuerte y con la metamorfosi. Cuando fui a dormir descubrí que, justo al lado de mi ventana, estaba el dragonfly mirándome e imaginé que quizás se trataba de mi abuelo que me visitaba para decirme que aun estaba vivo, en otra forma y diferente a como lo conocía, pero sin dejar de ser él. Y así fue como decidí no echar la cortina, dejar que me observara durante toda la noche. Al día siguiente, al despertarme, aun estaba allí, casi sin haber cambiado posición, y cuando fue hora de irnos del bungalow le dije que volara alto, que nosotros también continuábamos nuestro camino. Levantó sus alas y se marchó, llevándose consigo una gran magia.

Dragonfly

The place to be! 

Sunset

Y a continuación fotos de koalas! A ver si podéis encontrar al menos un koala en cada foto ;) 







Ese día fuimos al Wilson Promontory, un parque nacional muy especial. Antes de dirigirnos al Wilson Promontory fuimos a hacer un pequeño paseo al lado del mar. Después continuamos dirección al parque nacional. Cuando conduces a través de él tienes la impresión que en cualquier momento te saldrá un dinosaurio paseando tranquilamente o escapando de su depredador. Es decir, un buen sitio para grabar una película ;) Una vez allí caminé hasta la cima de Mount Oberon y al llegar arriba tienes una vista de todo el valle. También hay islas formadas por rocas aquí y allá y tienen distintos nombres según su forma: Turtle Island, Heart Island… Luego bajé y con Jamie continuamos dirección hacia una playa con unas rocas muy grandes que parecen salidas de la nada. Caminamos a lo largo de la playa, y nos situamos encima de una roca muy llana que entraba en el mar y sobre de ella tenías la sensación de estar a bordo de un barco medio hundido en las aguas. Volvimos al coche y como que ya anochecía empezamos a ver animales por todos lados. Jamie tenía que conducir con cuidado para no atropellar ninguno. Vimos canguros y cervatillos. Esperábamos ver un Emu pero no tuvimos esa suerte. Al cabo de unas horas llegamos a Frankston.

El pequeño paseo... Se parece un poco al Señor de los Anillos, verdad?


Jamie y yo
Aprendiendo a poner aire a las ruedas del coche!

Vistas des del Mount Oberon. A lo lejos se ve Turtle Island

En la playa, después de la excursión en Mount Oberont.
Yo sobre la roca llana que entra en el mar...


Pero Jamie no se cansa de enseñarme la zona y le estoy muy agradecida por ello porque al día siguiente, después de trabajar durante toda la mañana con la mudanza, fuimos a una playa muy famosa por el surf. Así que ya me veis a mí bañándome entre surfistas intentando no molestar demasiado!

El miércoles cuatro de marzo fuimos al gimnasio por la mañana. Cuando llegamos a casa trabajamos en la mudanza porque su hermana había venido con el tráiler y lo teníamos que cargar. Por la noche fuimos a cenar a un restaurante indio. Estaba buenísimo! Y había tal cantidad que nos dieron unos tuppers donde pusimos las sobras y esa fue nuestra comida también al día siguiente.


El jueves trabajamos todo el día en la mudanza. Por la tarde fuimos a unas montañas que están cerca de Frankston y nos subimos a un trenecito de vapor que te lleva a través de los distintos pueblos perdidos entre el bosque. Hacía un día de niebla y todo estaba envuelto por un aire fantasmagórico. Por la noche yo tenía ganas de ver una película de miedo así que descargamos “The Cube”, aunque al final resultó ser más un thriller psicológico. Esa noche era la última en la casa ya que a partir de entonces me trasladé al barco! 
Que ya llega el tren! 

El conductor del tren y yo 

7 comentarios:

  1. Gracias por presentarnos al dragonfly. Qué cerca lo has tenido... Yo lo oigo cada mañana en los pájaros que cantan en el jardín...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Fue muy especial ^^ Está más presente de lo que nos imaginamos :) te quiero!

      Eliminar
  2. tiaa m'havia currat un pedazo comentari que s'ha borrat!!! nooo!! en fi hi torno.. en Jamie sembla un amor de persona, t'està portant a llocs molt bonics! no sabia que els koalas dormien 20 hores, no és mala vida, encara q una mica avurrit i monòton no?! ;) és maco lo del dragonfly, sentir la presència de la gent que t'estimes a prop. Jo també penso en tu sovint, en què faràs, com estaràs, com et sentiràs... sempre t'envio pensaments positius, t'estimo molt!!! aquí tenim en malte i la seva nòvia (que no t'ho creuràs, coneix a la Roro! totes dues estudien a Leipzig!) han vingut uns dies i demà ja marxen! ens van fer sopa de pastanaga, boníssima! però llavors vam anar a comprar nutella i mira, pim pam, ens la vam polir en 5 minuts (literalment, això no és sa) deliciós!!! en fi skype ja, o si més no post llarg al face... fins dimecres estaré molt liada però al cap de setmana intentaré fer un resumillo. T'estimo molt guapíssima! segueix volant amb aquestes aletes de fada que no paren! petons!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ohh quin comentari més bell!! moltíssimes gràcies! uf ja sé quina ràbia fa quan fas un comentari i llavors va i es borra hihi sí skype estaria bé sé que he estat bastant desconectada pero es el que hi ha! Ostres, és ben bé que el món és com un mocador. Hmm hauríeu de fer un programa de tv dient "nutella en 5 minuts". sona fantàstic! haha com us cuideu pillines. Us estimo trilions, molts petons des d'adelaide! <3

      Eliminar
    2. Hei per fi trobo un moment per llegir el primer post pendent! tot sona genial, sense paraules. Lore no sabia lo de la Roro! que fort!!! Un petonàs guapees!

      Eliminar
    3. hehe sii era jo la que tenia molts posts pendents per escriure i compartir! m'alegro que finalment hagin arribat! ^^

      Eliminar
    4. hehe sii era jo la que tenia molts posts pendents per escriure i compartir! m'alegro que finalment hagin arribat! ^^

      Eliminar